Hallo,
Vandaag heb ik het over twee dingen.
1- Goedkeuring zoeken bij anderen
2- Hoe kan je dan zelfvertrouwen faken
1.
Ken je dat gevoel dat iemand iets afkeurt wat je deed? Dat ze je
nieuwe kleren niet mooi vinden, de nieuwe kleur van je keuken,
dat je partner je even negeert... enfin, dat je even niet de
goedkeuring krijgt die je zo nodig hebt?
Ik heb zo'n 24 wilde katten in m'n tuin en de tuinen errond. Omdat
ik ze eten geef en m'n tuin een beetje een wildernis is zitten ze
graag bij mij. Een 4-tal katten zitten permanent in m'n tuin en
laten me dus toe om het semi-wilde dierenrijk te bestuderen.
Ik denk dat we af en toe vergeten dat we zelf dieren zijn, en
ondanks onze huizen en onze evolutie zijn ons lichaam en zeker onze
geest dat nog steeds niet vergeten.
Wanneer een vrouwtje bevalt, dan valt het me telkens op dat die
kleine katjes na enkele weken al bijna zelfvoorzienend zijn.
Wanneer ik te dicht in de buurt kom (met bijv. het grasmachien)
gaan ze al blazen en soms zelf aanvallen. En die ene ongelukkige
muis die af en toe afdwaalt en in mijn tuin terecht komt wordt ook
al snel gevangen door een zeer jong katje.
Vergelijk dat even met wanneer jij geboren werd. Tot je 18e jaar
hangen wij zo goed als volledig af van onze ouders, en vooral van
onze moeder in de meeste gevallen. Zonder haar aandacht en haar
voeding blijven we zelf als kind van 4 jaar niet meer in leven.
We leren als baby al zeer snel dat we moeten wenen wanneer we
aandacht willen en dat mensen nog meer aandacht geven wanneer we
onze mondhoeken optrekken, onze tandjes blootsmilen en toffe
geluidjes maken.
We leren hoe we aandacht moeten zoeken.
Krijgen we die niet, dan voelen we ons dus ongelukkig en wenen we.
Dan worden we wat ouder en blijven we hetzelfde doen. We proberen
goede punten te behalen op 't school, proberen met een goed lief
thuis te komen e.d., allemaal om die aandacht en goedkeuring te
blijven krijgen.
In de klas zelf blijven we de aandacht van de leraar vragen door
een goede student te zijn.
En met wat pech gedragen we ons later ook zo naar onze baas toe.
Wanneer hij een dag voorbijloopt zonder dag te zeggen denken we "is
hij/zij boos? Heb ik iets misdaan?"
Ik overdrijf, ik weet het, maar ik probeer m'n theorie even uit te
leggen.
In tegenstelling tot bijna elk ander dier HANGEN WIJ AF van andere
mensen van kindsaf. Nu is het de bedoeling dat we ergens een
overgangsritueel houden rond onze 12 e leeftijd (zoals de
afrikaanse stammen dat nog steeds doen) zodat we onafhankelijk
worden.
Maar dat gebeurt hier niet in de westerse maatschappij. We blijven
steeds langer bij onze ouders wonen e.d.
't probleem is dat je daardoor steeds de goedkeuring van 'anderen'
blijft zoeken en dat dat nu net is waardoor je minder
zelfvertrouwen kan hebben. Want o wee als je die goedkeuring eens
niet krijgt.
Dan zakt de grond onder je voeten weg (en ga je soms misschien net
als een kind technieken beginnen toepassen om die aandacht opnieuw
te krijgen).
Heb ik gelijk? Denk daar even over na.
Ik wijd er in het programma een heel hoofdstuk aan. Want als je
leert om niet meer op iemand anders dan jezelf te leunen, dan kan
je ook niet teleurgesteld worden.
Als je zelfvoorzienend bent, dan
is alles wat anderen je als aandacht geven een leuk extra, maar
geen noodzakelijkheid.
Met als gevolg dat je niet meer zoveel inzit met wat anderen van je
denken.
Over goedkeuring zoeken ga ik het in de toekomst dus nog hebben ;-)
Nu na mijn mail rond zelfvertrouwen faken beloofde ik je dat ik zou
uitleggen hoe je dat dan kan faken.
Eerst nog een kleine verduidelijking. Het is niet de bedoeling dat
je het soort mens wordt waarvan andere mensen voelen dat je het
niet meent, en dat je het dus faket.
Je moet nog steeds jezelf blijven natuurlijk.
Ik zal gewoon een voorbeeld geven nu dat duidelijk zal maken wat ik
bedoel.
> Je gaat met je partner op restaurant eten. Je loopt nog op
straat en eenmaal aan de deur merk je dat het binnen proppensvol
zit. Net voor je toekwam zag je twee mensen het pand verlaten. Een
koppel...mooie mensen. Perfect in jouw ogen.
Er schiet een gedachte door je hoofd en een gevoel door je lijf dat
je niet meteen kan plaatsen, maar het heeft duidelijk iets met
minderwaardigheid te maken. "Ben ik wel goed genoeg voor dit
restaurant?". Je beseft dat dat belachelijk is, maar toch denk je
het.
Normaal gezien zou je je partner als eerste laten binnengaan. Dat
is veiliger. Dan zijn de blikken tenminste op hem/haar gericht en
kan jij lekker in de schaduw volgen.
Wel. In dit geval kan je zelfvertrouwen faken door TOCH als eerste
naar binnen te gaan. Dat is zo'n kleine daad, maar een teken van
zelfvertrouwen. Een vals, want je zou liever als laatste gaan. Maar
je faket het.
Zelfvertrouwen faken heeft niets met woorden te maken. Dat mag je
dus niet afleiden uit m'n vorige mail. Ik bedoel niet dat je een
blazé iemand moet zijn.
Woorden zijn makkelijk, daden niet.
Fake het via je daden, zodat je leert hoe een persoon met veel
zelfvertrouwen zich gedraagt. Voorbeelden zijn:
- Je lichaam kalm en traag bewegen wanneer je extra zenuwachtig
bent (denk aan m'n eend voorbeeld van vorige keer)
- Als eerste ergens binnenstappen
- Als eerste een tafel uitkiezen, ipv aan de anderen goedkeurend te
vragen: waar wil jij zitten?
- Zelf de ober roepen
- Op een receptie waar je niemand kent gewoon rustig op je gemak
rondlopen
- Tijdens een meeting het woord nemen indien nodig en extra rustig
praten en de mensen diep in de ogen kijken wanneer je praat (zonder
schichtig rond te kijken)
- Een stevige handdruk geven
- Wanneer iemand je voorsteekt in een file (niet met de wagen), er
iets op zeggen, ook al durf je niet.
- ...
Dit zijn allemaal acties van zelfzekere mensen, waarvan je sommige
acties misschien liever niet doet. Test ze toch eens uit, fake ze
en maak ze je eigen. Op die manier lijk je dus zelfzeker...en ga je
het nog worden ook.
Ik hoop dat je er wat aan had vandaag. Het was een beetje lang,
maar volgens mij best de moeite ;-)
Tot de volgende!
Geert
Wil je de nieuwsbrief zelf ook ontvangen? Dan kan je je hieronder opgeven